Sprężone powietrze towarzyszy nam codziennie. Bez niego fabryki stałyby w miejscu, pociągi przestałyby jeździć, a statki dryfowałyby bez celu po oceanie. Jednak nie każde sprężone powietrze jest takie samo. Niektóre zastosowania – na przykład produkcja żywności i leków – wymagają krystalicznie czystego powietrza. Dla innych głównym celem w zakresie jakości powietrza jest zapewnienie niezawodności i żywotności narzędzi zasilanych sprężonym powietrzem.

Sprężone powietrze powinno być filtrowane

Po pierwsze: większość systemów sprężonego powietrza wymaga jednego lub kilku filtrów. Dzieje się tak dlatego, że powietrze opuszczające sprężarkę może zawierać wiele różnych zanieczyszczeń: piasek, sól i ziarna cukru, czarny węgiel, rdzę, cząsteczki cementu i farby, azbest oraz bakterie i wirusy. Taka mieszanka może zagrażać narzędziom zasilanym sprężonym powietrzem, procesom i produktom końcowym. Dlatego właśnie filtry są kluczowym elementem systemu sprężonego powietrza, który zapewnia jakość i niezawodność produkcji. Ale jak czyste powinno być sprężone powietrze i jakie filtry należy zastosować?

Przeczytaj także artykuł, w którym opisujemy, jak usunąć zanieczyszczenia ze sprężonego powietrza.

Dlaczego warto znać swoje potrzeby w zakresie jakości powietrza

Istnieją dwa główne powody, dla których użytkownicy sprężonego powietrza powinni zawsze wiedzieć, jaki poziom czystości jest im potrzebny.

  1. W niektórych zastosowaniach wymagane jest spełnienie określonych norm jakości powietrza. Nieprzestrzeganie tych norm może skutkować karami pieniężnymi lub wstrzymaniem produkcji.
  2. Zasadą jest, że im czystsze musi być powietrze, tym droższa jest jego produkcja. Wyjątkowo czyste powietrze wymaga dodatkowego sprzętu, takiego jak filtry i osuszacze, a jego wytwarzanie wiąże się z dużym zużyciem energii. Dlatego wybór odpowiedniej czystości może przynieść oszczędności finansowe i korzyści dla środowiska.

Norma ISO 8573-1:2010 – jaka czystość powietrza jest dla nas odpowiednia?

Dla laika wybór odpowiedniej czystości powietrza może wydawać się trudnym zadaniem. Istnieje jednak narzędzie, które znacznie ułatwia sprawę: nazywa się ono ISO 8573-1:2010.

Jest to techniczna nazwa międzynarodowej normy dotyczącej klas czystości powietrza. Określa ona, za pomocą rankingu klas, dopuszczalne poziomy różnych zanieczyszczeń – takich jak wilgoć, cząstki stałe, olej i inne – w strumieniu sprężonego powietrza.

Chociaż norma ISO upraszcza sprawę, istnieje tak wiele zanieczyszczeń i klas czystości, że poruszanie się po niej nadal może być wyzwaniem. Poniższy krótki przewodnik pomoże Ci odnaleźć się w normie ISO 8573-1:2010 i określić wymagane klasy czystości powietrza.

Struktura normy ISO 8573-1:2010

Norma ISO jest podzielona na trzy główne grupy zanieczyszczeń: Cząstki stałe, woda (zarówno ciekła, jak i w postaci pary) oraz olej (zarówno aerozole, jak i para). Każda z tych kategorii ma do dziesięciu różnych klas czystości (osiem dla cząstek stałych, dziesięć dla wody i pięć dla oleju).

Im niższy numer kategorii, tym czystsze musi być powietrze. Oznacza to na przykład, że powietrze klasy 4 może zawierać więcej zanieczyszczeń niż klasy 3.

ISO 8573-1:2010 dla cząstek stałych

W przypadku cząstek stałych norma określa, ile drobnych cząstek może zawierać powietrze na m3. Ta część jest dalej podzielona według wielkości cząstek. Na przykład powietrze klasy 1 musi zawierać 20 000 lub mniej cząstek o wielkości 0,1-0,5 mikrona, 400 lub mniej cząstek o wielkości 0,5-1 mikrona oraz 10 lub mniej cząstek o wielkości 1-5 mikronów (mikron jest miarą wielkości i równa się 1/1000 części milimetra). Powietrze klasy 2 wymaga jedynie, aby zawierało 400 000 lub mniej cząstek o wielkości 0,1-0,5 mikrona, 6000 lub mniej cząstek o wielkości 0,5-1 mikrona oraz 100 lub mniej cząstek o wielkości 1-5 mikrona, a klasa 3 nie określa nawet ilości cząstek pierwszej kategorii, a począwszy od klasy 6 norma ISO określa jedynie stężenie masowe cząstek w miligramach na metr sześcienny.

ISO 8573-1:2010 dla wody

W przypadku wody bardziej rygorystyczne klasy są uszeregowane według ciśnieniowego punktu rosy, a począwszy od klasy 7 – na podstawie zawartości cieczy w powietrzu w gramach na metr sześcienny. W szczególności oznacza to, że punkt rosy powietrza klasy 1 musi wynosić co najmniej -70°C, podczas gdy powietrze klasy 9 może zawierać od 5 do 10 g/m3 wody i/lub pary wodnej.

ISO 8573-1:2010 dla oleju

Wreszcie klasa ISO dla oleju jest określana na podstawie zawartości oleju w mg/m3. Powietrze klasy 1 nie może zawierać więcej niż 0,01 mg żadnego rodzaju oleju, podczas gdy powietrze klasy 4 może zawierać 500 razy więcej (5 mg/m3).

Filtry i zastosowania

Po określeniu właściwej klasy ISO dla danego zastosowania można zaplanować, jaki sprzęt jest potrzebny, aby spełnić odpowiednie wymagania. Jeśli potrzebujesz pomocy w dokonaniu właściwego wyboru dla danego zastosowania, zapraszamy do kontaktu z Pneumatyka Łódź.