Sprężone powietrze towarzyszy nam codziennie. Bez niego fabryki stałyby w miejscu, pociągi przestałyby jeździć, a statki dryfowałyby bez celu po oceanie. Jednak nie każde sprężone powietrze jest takie samo. Niektóre zastosowania – na przykład produkcja żywności i leków – wymagają krystalicznie czystego powietrza. Dla innych głównym celem w zakresie jakości powietrza jest zapewnienie niezawodności i żywotności narzędzi zasilanych sprężonym powietrzem.
Sprężone powietrze powinno być filtrowane
Po pierwsze: większość systemów sprężonego powietrza wymaga jednego lub kilku filtrów. Dzieje się tak dlatego, że powietrze opuszczające sprężarkę może zawierać wiele różnych zanieczyszczeń: piasek, sól i ziarna cukru, czarny węgiel, rdzę, cząsteczki cementu i farby, azbest oraz bakterie i wirusy. Taka mieszanka może zagrażać narzędziom zasilanym sprężonym powietrzem, procesom i produktom końcowym. Dlatego właśnie filtry są kluczowym elementem systemu sprężonego powietrza, który zapewnia jakość i niezawodność produkcji. Ale jak czyste powinno być sprężone powietrze i jakie filtry należy zastosować?
Przeczytaj także artykuł, w którym opisujemy, jak usunąć zanieczyszczenia ze sprężonego powietrza.
Dlaczego warto znać swoje potrzeby w zakresie jakości powietrza
Istnieją dwa główne powody, dla których użytkownicy sprężonego powietrza powinni zawsze wiedzieć, jaki poziom czystości jest im potrzebny.
- W niektórych zastosowaniach wymagane jest spełnienie określonych norm jakości powietrza. Nieprzestrzeganie tych norm może skutkować karami pieniężnymi lub wstrzymaniem produkcji.
- Zasadą jest, że im czystsze musi być powietrze, tym droższa jest jego produkcja. Wyjątkowo czyste powietrze wymaga dodatkowego sprzętu, takiego jak filtry i osuszacze, a jego wytwarzanie wiąże się z dużym zużyciem energii. Dlatego wybór odpowiedniej czystości może przynieść oszczędności finansowe i korzyści dla środowiska.
Norma ISO 8573-1:2010 – jaka czystość powietrza jest dla nas odpowiednia?
Dla laika wybór odpowiedniej czystości powietrza może wydawać się trudnym zadaniem. Istnieje jednak narzędzie, które znacznie ułatwia sprawę: nazywa się ono ISO 8573-1:2010.
Jest to techniczna nazwa międzynarodowej normy dotyczącej klas czystości powietrza. Określa ona, za pomocą rankingu klas, dopuszczalne poziomy różnych zanieczyszczeń – takich jak wilgoć, cząstki stałe, olej i inne – w strumieniu sprężonego powietrza.
Chociaż norma ISO upraszcza sprawę, istnieje tak wiele zanieczyszczeń i klas czystości, że poruszanie się po niej nadal może być wyzwaniem. Poniższy krótki przewodnik pomoże Ci odnaleźć się w normie ISO 8573-1:2010 i określić wymagane klasy czystości powietrza.
Struktura normy ISO 8573-1:2010
Norma ISO jest podzielona na trzy główne grupy zanieczyszczeń: Cząstki stałe, woda (zarówno ciekła, jak i w postaci pary) oraz olej (zarówno aerozole, jak i para). Każda z tych kategorii ma do dziesięciu różnych klas czystości (osiem dla cząstek stałych, dziesięć dla wody i pięć dla oleju).
Im niższy numer kategorii, tym czystsze musi być powietrze. Oznacza to na przykład, że powietrze klasy 4 może zawierać więcej zanieczyszczeń niż klasy 3.
ISO 8573-1:2010 dla cząstek stałych
W przypadku cząstek stałych norma określa, ile drobnych cząstek może zawierać powietrze na m3. Ta część jest dalej podzielona według wielkości cząstek. Na przykład powietrze klasy 1 musi zawierać 20 000 lub mniej cząstek o wielkości 0,1-0,5 mikrona, 400 lub mniej cząstek o wielkości 0,5-1 mikrona oraz 10 lub mniej cząstek o wielkości 1-5 mikronów (mikron jest miarą wielkości i równa się 1/1000 części milimetra). Powietrze klasy 2 wymaga jedynie, aby zawierało 400 000 lub mniej cząstek o wielkości 0,1-0,5 mikrona, 6000 lub mniej cząstek o wielkości 0,5-1 mikrona oraz 100 lub mniej cząstek o wielkości 1-5 mikrona, a klasa 3 nie określa nawet ilości cząstek pierwszej kategorii, a począwszy od klasy 6 norma ISO określa jedynie stężenie masowe cząstek w miligramach na metr sześcienny.
ISO 8573-1:2010 dla wody
W przypadku wody bardziej rygorystyczne klasy są uszeregowane według ciśnieniowego punktu rosy, a począwszy od klasy 7 – na podstawie zawartości cieczy w powietrzu w gramach na metr sześcienny. W szczególności oznacza to, że punkt rosy powietrza klasy 1 musi wynosić co najmniej -70°C, podczas gdy powietrze klasy 9 może zawierać od 5 do 10 g/m3 wody i/lub pary wodnej.
ISO 8573-1:2010 dla oleju
Wreszcie klasa ISO dla oleju jest określana na podstawie zawartości oleju w mg/m3. Powietrze klasy 1 nie może zawierać więcej niż 0,01 mg żadnego rodzaju oleju, podczas gdy powietrze klasy 4 może zawierać 500 razy więcej (5 mg/m3).
Filtry i zastosowania
Po określeniu właściwej klasy ISO dla danego zastosowania można zaplanować, jaki sprzęt jest potrzebny, aby spełnić odpowiednie wymagania. Jeśli potrzebujesz pomocy w dokonaniu właściwego wyboru dla danego zastosowania, zapraszamy do kontaktu z Pneumatyka Łódź.
